Kiedy świat dookoła zrobił się biały, w przeszłość patrzę z wdzięcznością, a w przyszłość – z nadzieją. Z wdzięcznością, bo udało się ten rok – mimo wszystko – przejść stosunkowo spokojnie, odbudowując to, co zabrał 2020. Choć nie wszystko da się odbudować – już zawsze będzie brakować tych, których zabrał. Z nadzieją, bo widząc ile dobra – mimo wszystko – dzieje się dookoła i ilu dobrych ludzi widać w codzienności, rośnie wiara w to, że razem możemy więcej. I tego „więcej” życzę nam wszystkim. Więcej dobra – tego codziennego. Więcej bliskości. Więcej zdrowia. Więcej współpracy. Więcej zrozumienia. I tylko jednego „mniej”: mniej oceniania. Za to więcej przechodzenia do porządku dziennego nad ocenami nam wystawianymi. Żebyśmy za rok świętowali w radośniejszych okolicznościach, w co najmniej tym samym składzie, w miejscu, w którym nie zabraknie miejsca dla nikogo, w którym obojętność na zło i zgoda na bylejakość będą przeszłością. Radości, spokoju i ciepła!
Marcin Maziarz
wydawca 67. Magazynu Nad Gwdą i Notecią
Najnowsze komentarze